De Stayer

Voor het eerst in de Stayergeschiedenis is er een Weissensee-reis georganiseerd met als doel het schaatsen van de alternatieve Elfstedentocht. En wat was het een succes. Met in totaal 15 Stayers zijn we deze uitdaging aangegaan. Naast deze 15 Stayers waren er ook Stayers die op eigen houtje naar de Weissensee gereisd waren, dat maakte het allemaal nog leuker vond ik. Ook op afstand werden alle Stayers goed gevolgd, waarvoor heel veel dank!

De road to de Weissensee
Ik kan wel zeggen dat de voorbereiding ongeveer net zo leuk was als de reis zelf. Vooraf werden sterke verhalen gedeeld, tips over wat wel en niet te doen, foto’s gedeeld van ons materiaal en bovenal werd iedereen alsmaar enthousiaster over het rijden van de Elfstedentocht. Sommigen werden wel heeel enthousiast en reden spontaan 215 ronden op Kardinge als voorbereiding. Jasper Tonkelaar heeft momenteel zelfs het rondenrecord op Kardinge. Go Jasper!

De Alternatieve Elfstedentocht
Eenmaal aangekomen met de groep bij de Weissensee, kwamen we gelijk in een dubio terecht. Er was namelijk een week-groep en een wo-za groep. We zouden met zijn allen op vrijdag de Alternatieve Elfstedentocht rijden. Met tegenvallende weersvoorspellingen voor de vrijdag heeft de weekgroep besloten de Elfstedentocht toch op de dinsdag te rijden. Niet de leukste keuze, maar wel de beste keuze. Er bleek die dinsdag een goede ijsvloer te liggen. Wel met een hele hoop scheuren (ik droom er nu soms nog over). Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar WAT EEN BELEVENIS. Je start met zijn allen in het donker met een hoofdlampje op. Je ziet overal lampjes op het ijs. Je start vol goede moed en met spanning in je lijf en in je benen. Vooraf was er geen plan: gewoon rijden tot je niet meer kan (in het Frysk: ride blinder). Ik heb het geluk gehad dat ik heb kunnen schaatsen met mede Stayers. En wat hebben we veel aan elkaar gehad. We zaten er soms even helemaal doorheen, maar we konden elkaar er doorheen slepen. Wanneer je weer gevallen was (of over elkaar heen gevallen was), was er altijd iemand in de buurt die je overeind hielp of even informeerde hoe het ging. Wij hadden veel verwacht, maar niet dat tijd een vijand zou worden. Toch bleek dit het geval waardoor we een aantal ronden flink hebben moeten doorrijden zonder de pauzeren om de limiet te halen voor de laatste ronde. Maar toen die laatste ronde eindelijk was aangebroken, moest ik persoonlijk huilen van geluk en trots. Dit hadden we maar mooi met zijn allen gehaald. En wat een laatste ronde: met de zonsondergang, daarna het pikkedonker en een hoofdlamp op leken we wel in een sprookje te schaatsen. En bij de finish werden we onthaald alsof we de Elfstedentocht hadden gehaald (oja dat hadden we ook). Een heel bijzonder en onvergetelijk moment. De dagen erna kreeg ik vragen als: “zou je dit ooit nog een keer doen?” De eerste dagen erna dacht ik van niet. Maar nu kan ik maar één ding zeggen: “volgend jaar weer?” De gezelligheid van de groep, het met elkaar strijden, de omgeving, de beleving daar met het blarenbal, de feesttent, de poffertjeskraam.. het is allemaal zo leuk. Je moet het een keer meemaken. Ik ben super trots op iedereen die gestart is daar. In het speciaal de Stayers die op vrijdag moesten rijden, wat een zware omstandigheden waren er, maar wat een strijders hebben wij binnen onze vereniging. Heel bijzonder om te zien. Daarbij wil ik in het bijzonder Wiebe aanhalen. Hij is op zijn 77e precies 77e geworden op de 100km. Hij heeft geploegd door het pap-ijs, hij is gevallen en weer opgestaan, hij is ontsnapt uit de EHBO tent om verder te kunnen gaan… Wiebe je bent een voorbeeld voor ons allen!

Aan iedere Stayer: gaan jullie volgend jaar mee?